افغانی کیلوی چند است؟

  

                                                   ( جسد سلطان منادی)

اکنون بصورت واضح آشکارشد که یک افغانی نه تنها درخارج از کشور بلکه درداخل کشورهم به گفته ( احمدی نژآد) به اندازه سرسوزن ارزش ندارد.

دستکم این ادعا با کشته شدن دو خبرنگار افغان که با خبرنگاران خارجی اختطاف شده بودند و بدون خبرنگاران خارجی کشته شدند ثابت شد. دیروز وقتیکه با خبرشدم که سلطان منادی خبرنگار افغان روزنامه نیویورک تایمز که همراه با استیفین فارل خبرنگار بریتانیایی این روزنامه که جمعه گذشته درولایت قندز درشمال افغانستان ربوده و شب چهارشنبه در یک عملیات ناجوانمردانه نیروهای بریتانیایی به قتل رسید، شوکه شدم. شوکه نه به این دلیل که این خبرنگار کشته شده است،چون بالاخره در کشورمثل افغانستان کشته شدن یک خبرنگار چندان شوکه آور نیست، اما اینکه دوخبرنگار داخلی وخارجی اختطاف میشوند، اما خبرنگار خارجی آزاد و داخلی کشته میشود این شوکه آور و مآیوس کننده است. چون پشت این قضیه حتماً حرفی نهفته است.

                                 سلطان منادی( راست) استیفین فارل( چپ)

چرا همیشه خارجی ها آزادمیشوند و داخلی ها قربانی آزادی آنها ، حتماً به یاد دارید که سه سال پیش وقتی اجمل نقشبندی همراه با ماسترجیوکومو خبرنگار ایتالیایی درولایت هلمند توسط افراد مربوط به ملا داد الله اختطاف شده بودند،اجمل نقشبندی بطور ناجوانمردانه سربریده شد و تصاویرویدیویی سربریدنش برای خانواده اش فرستاده شد، اما خبرنگار ایتالیایی در بدل آزادی چندین فرمانده طالبان آزاد شد،حتی دراین مورد بی عرضگی و بی وجدانی توسط دولتمردان خود ما انجام شد چون آنها بودند که زندانیان طالبان را آزاد کردند، چه میشد که چندتا زندانی دیگر را دربدل اجمل نقشبندی نیز آزاد میکردند، مگرخون خبرنگاران خارجی، رنگین تر ازخون خبرنگاران داخلی است؟ درهرصورت این درد آور است.

درمورد کشته شدن سلطان منادی نیز چنین موضوعی صدق میکند، چطور درعمیلیاتی که برای نجات این دو خبرنگار راه اندازی شده بود، خبرنگار خارجی نجات میابد وخبرنگار داخلی کشته میشود،اینجا نیز احتمال معامله ای میان طالبان ونیروهای انگلیسی وجود دارد.مردم محل درقندز میگویند: این عملیات و شلیک و بزن ، یک حرکت سمبولیک برای توجهه این معامله بوده است واز نیروهای انگلیسی نیز بعید نیست، چون آنها درهلمند نیز دو سال پیش کمپ های آموزشی برای طالبان تآسیس کرده بودند.
سرانجام گناه از هیج کسی نیست و از هیچ خارجی هم
عوامل همه ای این نا بسامانی ها و عقب گردی ها خود ماه هستیم و باید آنرا تحمل کنیم.

کامبخش آزاد شدُ غوث زلمی هم آزاد میشود.

     

وزارت عدلیه دیروز اعلام کرد که پرویز کامبخش دانشجوی رشته روزنامه نگاری دانشگاه بلخ که سال ۲۰۰۶ به ظن نشر مقاله ای ضد دینی دستگیر و سال گذشته به جرم نشر مقاله های توهین آمیز به دین نخست به اعدام و سپس به بیست سال حبس محکوم شدُ دو هفته پیش آزاد گردید.ظاهراْ آقای کامبخش به فرمان رئیس جمهور کرزی آزاد شده ا ما تاخیردوهفته ای در نشر خبر مربوط به ازادی وی سوال برانگیزاست.هرچند وزارت عدلیه میگوید آقای کامبخش به درخواست مکرر روزنامه نگاران داخلی گزارشگران بدون مرز شماری از نمایندگان مجلس و فامیل وی آزاد شده است.اما باید بپذیریم که آقای کرزی با آزادی کامبخش ریسک بزرگی را قبول کرده و به همین دلیل خبر آزادی وی باتآخیر نشرگردید. هراسی که آقای کرزی از ناحیه آزادی کامبخش شاید داشته بود اعتراض شماری محافظه کاران نسبت به آزادی کامبخش بود و از سوی دیگر اگر آقای کرزی اقدام به آزادی کامبخش نمیکرد بدون شک اداره اش به دلیل حمایت نکردن از آزادی بیان تحت فشار بود.

بهرصورت کامبخش آزاد شد و پس از آزادی وی درخواست ها برای آزادی غوث زلمی دیگر روزنامه نگار هم بالا گرفته است.او متهم است که قرآن را بدون نسخه عربی آن صرف به زبان فارسی  بنام ( قرآن پاک ) به چاپ رسانده است.سازمان عفو بین الملل امروز از دولت افغانستان خواست حسن نیت مشابه نسبت به غوث زلمی نیز نشان بدهد. بدون شک چندی بعد او هم از زندان آزاد خواهد شد.

رسوایی وپدر لعنتی درانتخابات

              

عجب انتخاباتی،  رسوایی بزرگتر از این؟

راستش این سیاستمداران نامرد هم عجب نقطه ضعف مردم افغانستان را پیدا کرده و هرطور که گوش این مردم را دور داد، همان طرف میروند، دیگر هیچ پرسانی وجود ندارد،این مردم بیچاره ، چون از جنگ وپدرلعنی دیگر خسته شده، هرچیزیکه این سیاستمداران نامرد برایشان گفت: قبول میکنند و به نفع شان هرکاری که بگوید، انجام میدهند، یک روز کرزی میگوید، نتیجه این انتخابات را که همه را خودش به خود رای داده قبول کنید، چون منافع ملی کشور در خطر میافتد و شورش میشود و هزار گونه ترس و هراس دیگر!  پس مردم مجبور است قبول اش کند، چون واقعاً دیگرحوصله دزدی و چپاول وگاوجنگی طویله به طویله را ندارند، اگر نه تورا خدا نتیجه این انتخابات از قبول کردن است؟

این انتخابات روی افغانستان راچه؟ که روی دموکراسی غربی را هم سیا کرد، اون دموکراسی که هفت سال پیش ازآسمان آمد، از آسمان نی، بلکه توسط جناب جورج بوش، ذریعه پیام آور بی 52 به افغانستان نازل شد.

درانتخابات مردم رای میدهند، و رئیس جمهور شان را انتخاب میکنند، اما دراین انتخابات که چند روز پیش درافغانستان برگزار شد، با وجود این همه مصارف و تآمین امنیت که واقعاً کمرشکن بود، ورقه های انتخاباتی همه به نفع آقای کرزی توسط افراد مشخص به صندوق ها انداخته شد و به کابل فرستاده شد، البته نه فقط به نفع آقای کرزی بلکه به همان میزان یا کمتر از آن تقلبی به نفع برادرزاده آقای کرزی( داکتر عبدالله) نیز صورت گرفت، درولسوالی ناهور ولایت غزنی، افراد مسلح به زور، مردم را مجبور میکردند که به داکتر عبدالله عبدالله رای بدهند.

بهر صورت ما  باید بپذیریم که چهره واقعی انتخابات، تصاویر تلویزیون های جهانی از مراکز رای دهی کابل و یا هرات و مزار شریف نبود، بلکه درمناطق دیگر به گونه های دیگر رای به صندوق ها انداخته شد، و خلاصه هرچه بود شاید اندک مشروعیتی به نظام بی بنیاد ومسخره اقای کرزی تزریق کند.

 اما بعد از انتخابات شاید،شماری از همین مردم بیجاره و فقیر در زیر دیگدان داکترعبدالله بسوزند،چون اینبار اوآستین را برزده واکشن تطبیق قانون وعملکرد براساس قانون را میکند، درصورتیکه تا چند سال پیش که خودش عضو کابینه آقای کرزی بود،تنها چیزیکه خوش وی نمی آمد همین مسخره گی تطبیق قانون و قانون سالای بود و از چوکی دار وزارت خارجه تا دیپلمات های این وزارت پنجشیری ها را استخدا م کرده بود.

سرانجام دراین شکی نیست که نیتجه انتخابات به نفع اقای کرزی است، ومطابق وعده عبدالله عبدالله هم دست به همان کلیشینکوف های سابق اش خواهد زد و شورش را درشهر های کشور مخصوصاً پایتخت به راه  خواهد انداخت و باز همان پدرلعنی و رسوایی که از این انتخابات سرچشمه خواهد گرفت. اما نمیدانم که این سرنوشت خبیث ما را به کجا خواهد کشاند.

شورش بعد از انتخابات، نگرانی بجاه یا بیجاه؟

                      

این روزها همه مردم افغانستان یک نگرانی و دلهره مشترک دارند،شورش بعد از انتخابات و به خیابان برآمدن انبوهی از مردمُ ، همه میترسند مبادا شماری از فرصت طلبان با بهانه تقلب درانتخابات به جاده ها برآمده و امنیت عمومی را مختل کنند.البته به جاده ریختن مردم، آنهم درافغانستان صرف به یک تظاهرات، مسالمت آمیز خلاصه نمیشود، بلکه این اعتراض خیابانی، همان خانه جنگی ها وقتل وکشتار گذشته را از سرآغاز خواهدکرد.

برای دیدن نتایج انتخابات اینجا کلیک کنید.